Interview met kunstenaar Roger Ruhulessin

Roger Ruhulessin

Wanneer ik bij Roger binnenkom valt me op hoezeer zijn werk en leven vermengd zijn. In de woonkamer is overal zijn kunst te zien. Bakstenen figuurtjes in een kast, een vogel op een zwart metalen kruis aan de muur, grote vellen papier met geschetste figuren en in de vensterbank een vogelkooi met een varken. Midden in de kamer een ronde tafel met mooie, comfortabele designstoelen. Roger serveert kruidenthee uit een fragiel glazen theepotje en we praten over zijn werk.

Moving Birds 2 Paradise 

maakte hij voor de vitrines van de Sint Antoniesbreestraat, geïnspireerd door de Nieuwmarktbuurt. De poortjes in het werk zijn voor mij als buurtbewoner heel herkenbaar. Net als de vreemde vogels die zich aan de rand van de samenleving bewegen, achter rode gordijnen en aan de schaduwzijde van straten en pleinen. Het werk is een evenwicht tussen licht en donker, zowel in kleur als in gewicht van de onderwerpen. De vogels zijn kleurrijk en lief, maar hun schaduwen zijn angstaanjagend. En Room 101, een literaire verwijzing naar George Orwell’s 1984, geeft het geheel nog een extra lading van dreigend gevaar.

Hoe kwamen deze werken tot stand?

Roger: het begon met de vogels. Ik zat een beetje in een gat en dan teken ik zonder doel. Meer doodlen. Zo ontstonden de vogels en na zo’n 70 stuks dacht ik Ja, nou kan ik het wel. En daarna dacht ik Ik doe er 100. Het werk ontstaat vaak uit het werken. En ’s nachts weet ik dan plots Ik heb het, dit is het. De werken maken deel uit van de serie Moving, waar ik al sinds 2018 mee bezig ben. Daar zit een soort rode draad in van plaats en verplaatsing, van in- en exclusiviteit, van identiteit en belonging. Dat komt voort uit mijn eigen geschiedenis, mijn vragen over wie ik ben, waar ik me thuis voel, maar het gaat ook over je verplaatsen in een ander. Die tralies bij de vogels bijvoorbeeld, sta je daar voor of achter of breek je ze af? Mijn werk is sterk associatief. Dat varken in die kooi maakte ik toen het CDA met de PVV wilde samenwerken in Brabant. Mijn werk is multi-interpretabel. Ik wil het niet te veel invullen voor de kijker. Het mag ook gewoon plezierig voor het oog zijn.

Teken je altijd digitaal?

Ja. Ik ben een beetje bang voor het witte papier. Als ik vroeger een notitieboekje kreeg, voor school of zo, vond ik het altijd jammer om erin te schrijven. Alles dat je erin schreef, verpestte meteen het boekje. Ik werk nu voor het eerst aan grotere figuren op wit papier en geef mezelf de vrijheid om het gewoon te proberen.

Hoe ben je begonnen als kunstenaar?

Ik kom oorspronkelijk uit de wereld van het eten. In de jaren tachtig was ik vrijwilliger in restaurant ‘Onder de Rook’ in de 2^e Jacob van Campenstraat. Het restaurant was ontstaan uit de krakers- en kunstwereld. Daarna heb ik het samen met 2 compagnons verhuisd naar de Oude Waal en het daar een paar jaar gerund. Het restaurant is later verkocht aan de mensen van Hemelse Modder. Daarna heb ik veel verschillende dingen gedaan. Catering, reizen, in Frankrijk gewerkt, kunstgeschiedenis gestudeerd aan de VU, het restaurant opgezet van het Centraal Museum in Utrecht, dinerconcepten bedacht voor nieuwe restaurants. De rode draad is dat ik altijd bezig ben met eten en vormgeving.

Ergens in 2013 las ik een artikel uit de New York Times waarin stond dat eten geen kunst kan zijn, omdat het niet verhalend is en emotieloos. Daar was ik het niet mee eens, maar het zette me wel aan het denken.

Waar leidde dat toe?

Ik ontwikkelde het concept van een diner dat een verhaal vertelt van het begin van de kosmos tot het ontstaan van de mens. Daar wilde ik mee reizen, een ruimte huren en mensen uitnodigen voor een unieke ervaring, een soort van pop-up diners. Dat werkte ik uit in beelden in een schetsboek. Dat kwam via via bij Ranti Tjan, toen directeur van het Europees Keramisch Werkcentrum in Oisterwijk, een internationaal artist-in-residence en research centrum voor keramiek. Hij vroeg of ik dit bij hem wilde uitwerken, of ik borden wilde maken die samen een beeld van de kosmos zouden vormen. Dat heb ik gedaan. Van het bedenken van de gerechten, de vorm waarin ze gepresenteerd kunnen worden, tot de fysieke borden en hoe het allemaal samen kan functioneren in de catering / het diner. Van dat concept maak ik nu een boek met een voorwoord van meneer Hamersma en een bijdrage van Ranti.

Ben je helemaal self-made als kunstenaar?

Ja. Ik heb me ooit wel aangemeld voor de Rietveld Academie, maar ik werd afgewezen. Mocht ik in een klasje nog een jaar gaan prutsen en het dan nog een keer proberen.  Ik was nog heel jong en arrogant en dacht: Ik ga toch niet in een loserklasje zitten. Ik kon me ook helemaal geen leven voorstellen als kunstenaar. Dat lag niet in de lijn der verwachtingen in de omgeving waar ik opgroeide.

Maar je maakte wel altijd dingen?

Ja, altijd. Portretten, dingen van glas. Ik heb zelfs eens een platenspeler van papier gemaakt als kind. Maar ik gooide alles altijd weg, omdat ik het niet mooi genoeg vond. Ik noem mezelf pas beeldend kunstenaar sinds mijn residentie bij het EKWC en ik word langzaam zekerder in mijn werk.

Waarom nu pas?

Ik vecht altijd een beetje tegen het elitaire van kunst, ben toch een kind uit de jaren tachtig. De tijd van de krakers en de punkers. En daar hoort ook bij dat je niet bij de gevestigde orde wilde horen. Ik heb veel nagedacht over wie ik nou eigenlijk was. Dat is voor mij altijd een belangrijke vraag geweest. Ik groeide op in Wormerveer, als tweede generatie Molukker, moest Hollander worden, maar werd het nooit helemaal en niemand wist wat het precies was. Ik probeerde van alles uit, veranderde mijn identiteit steeds en vroeg me altijd af: Wanneer ben ik af? Tot een vriendinnetje tegen me zei: Ik weet wat jij bent, jij bent pomo, post modern. Dat label vond ik wel fijn. Nu heb ik minder behoefte aan labels, maar de zoektocht is nog steeds niet voltooid. Ik ga voor het eerst naar Indonesië, naar Saparua waar mijn vader vandaan komt en naar Rote de geboorteplek van mijn moeder.

En dan die diners organiseren?

Nee, ja, ja, nee, ja het moet. Maar eerst het boek afmaken en naar Indonesië. 

Meer weten?

https://rogerruhulessin.nl

en

cosmoschromosome.com

Tenzing Woing - de jongen die een brug wil zijn

Ik spreek Tenzing Woing, een 25-jarige acteur, theatermaker en filmer uit de Nieuwmarktbuurt, in het restaurant van zijn ouders, China Si-Chuan (Warmoesstraat 17). Het heeft een mooie, maar aparte inrichting voor een Chinees restaurant, een massief houten bar en een wandschildering van een Italiaans dorp aan zee.

Tenzing: “Ja, grappig he. Hier zat vroeger een Italiaan. Mijn vader vond het mooi, vooral die wandschildering, dus heeft hij het zo gelaten en er alleen wat typisch Chinese elementen aan toegevoegd, zoals de verlichting.”

Voor ons gesprek heb ik Tenzing’s korte film A Precious Shadow* bekeken. Zijn ouders en de koks die bij hen in de keuken werken, zitten rond de tafel te eten, drinken en praten. Over hun leven en hoe ze als jonge mensen hier in Amsterdam kwamen. Je hoort een voice-over, de stem van een jonge man, die vertelt hoe gefascineerd hij als kind was door die keuken vol hitte, rook en stoom waar ze urenlang aan het werk waren. Hoe hij het zag als een slagveld. Daarna volgt de camera de mensen aan tafel en komen zij aan het woord.

“Ik wilde als jonge man de wereld begrijpen en ik dacht dat Europa ontwikkeld en beschaafd was, dus dat je daar moest zijn. En in een magazine las ik over de rode buurt en de vrijheid rond drugs in Amsterdam.”

“Ik weet nog wat ik verdiende als illegale medewerker in de keuken: 800 gulden per maand voor 12-urige werkdagen.”

“We zeiden tegen elkaar: overdag zie je de wok, ’s nachts je kussen. Geen zonlicht, alleen de keuken.”

De vader van Tenzing vertelt in de film hoe gezwollen zijn voeten waren na zijn eerste dag in een restaurantkeuken. Hoe zwaar het was, hoe ze na het werk werden opgesloten in de keuken om een paar uur te slapen, terwijl de muizen langs hun bed liepen en hij zich afvroeg hoe je overleeft in een onbekende wereld, waar je de taal niet spreekt. Hij bekent dat hij terug wilde, maar dat zijn vrouw zei: “Ga niet terug naar de plaatsen die je verlaten hebt.” Zij bevestigt dat en zegt: “hoeveel pijn je ook hebt, je moet doorgaan, altijd doorgaan.”

Hier is Tenzing opgegroeid, boven en in het restaurant. Hij heeft de mensen die hij elke dag zag, een stem en een gezicht gegeven in zijn prachtige korte film en ons, de kijkers, een klein stukje geschiedenis van deze Chinezen (en Tibetanen) die in de jaren negentig vanuit het vasteland van China naar Amsterdam kwamen om te leven, te werken en een betere toekomst voor hun kinderen te maken.  

“Mijn moeder komt uit Lhasa, Tibet, mijn vader uit Chengdu, China. Wij spraken thuis en in het restaurant Mandarijn en de mensen die er werkten zag ik als ‘ooms’ en ‘tantes’. Er was veel liefde, in koken, samen eten en verhalen vertellen. Ik ben dicht bij mijn wortels opgegroeid. Deze buurt is mijn achter(speel)tuin, maar op school en op andere plekken buiten de Warmoesstraat was de wereld van het restaurant onbekend en het verschil met thuis groot. Er waren ook vooroordelen en racisme en ik zag geen brug tussen die werelden. Via mijn film wilde ik de mensen en de liefde van thuis verbinden met mijn andere wereld. Het doorgeefluik inspireerde mij als beeld. Gasten komen in het restaurant en er is een gedeelde ervaring via het eten, maar verder weten ze eigenlijk niks van de mensen achter het luik en weten die niks van hen. Daarom heb ik de camera gericht op de mensen uit de keuken, om dat verborgen leven naar buiten te brengen. Ik word op de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie opgeleid als theateracteur. Maar de opleiding is gericht op creatie, daagt op veel manieren uit om te blijven maken, en in het blok ‘off the beaten track’, heb ik in twee maanden A Precious Shadow gemaakt. Het ging heel natuurlijk. Ik heb wel wat richting gegeven, maar het was vooral een familiegesprek aan tafel dat ik heb gefilmd. Dit soort diners waren er vaak, na het werk of bijvoorbeeld tijdens Chinees Nieuwjaar. De meeste werknemers hadden hier geen verwanten, dus de mensen waar ze mee werkten werden vanzelf een soort familie.”

Ik vraag wat zijn ouders van de film vonden.

“Mijn ouders zijn trots op wie ze zijn en waar ze vandaan komen. Ze wilden graag meedoen, vooral mijn vader. Hij is eigenlijk een hele interessante man, nogal rebels. In China had hij bijvoorbeeld heel lang haar, terwijl dat niet mocht. Dat rebelse van hem is ook een reden dat hij weg moest uit China. Maar voor die kant van hem was hier ook weinig ruimte, want hij was altijd aan het werk. Dus hij vind mijn film heel tof. Het samen zingen in de film was voor mij belangrijk om erin te hebben. Het is deel van de Tibetaanse en de Chinese cultuur, oude gewoontes, die ik ken van vele etentjes. Als klein kind raakte het zingen mij het meest, want dat was het moment dat je echt even mocht voelen.”

Omdat zijn moeder in de film tegen zijn vader zegt dat hij door moet gaan, en ik dat zo sterk vind, vraag ik wat de belangrijkste les is die zijn ouders hem hebben meegegeven.

“Eigenlijk zegt mijn moeder in het Tibetaans zoiets als: Ook al stoot je je neus, met elke stoot ga je toch door. Echt de belangrijkste les, weet ik niet zo goed, maar dit schiet me te binnen: mijn vader zegt altijd de beste reactie op alle soorten geweld is een glimlach en mijn moeder heeft een woord dat ze vaak zegt: 善良 shàn liáng, dat zoiets betekent als wees een aardige en eerlijke persoon. Dat heb ik heel vaak gehoord. Het grijpt terug op het Tibetaans 
boeddhistische van mijn opvoeding, met de traditie van geweldloosheid die daarbij hoort.”

Ik vraag wat hij meeneemt uit zijn andere wereld, buiten die van thuis en de buurt.

“Het je durven uitspreken, je eigenheid kunnen uitdragen, expressief mogen zijn. De Aziatische wereld is veel meer gericht op de gemeenschap, de Nederlandse meer op individualiteit. Voor beiden is veel te zeggen. Ik wil ze graag naast elkaar, met elkaar, kunnen laten bestaan, misschien zelf een brug zijn ertussen. Dat probeer ik ook in mijn afstudeerproject, een solo voorstelling die ik zelf schrijf en speel. Het middelpunt daarvan is ook dat het leven niet zwart-wit is, maar gelaagd. Hij is deels gebaseerd op een documentaire die ik dit jaar heb opgenomen in Chengdu, van gesprekken met mijn grootouders over hun ervaringen in China. Hun persoonlijke verhaal helpt om het publiek toegang te geven tot die ervaringen en ze daarmee die gelaagdheid te laten ervaren.”

Ik vraag wat hij na zijn afstuderen gaat doen, theater of film of allebei?

“Film waarschijnlijk. Ik heb met mijn vader vroeger heel veel Kung Fu films gekeken. Dat heeft mij erg geholpen als kind. Ik was vaak boos en ik vocht altijd terug als ik of anderen onrechtvaardig behandeld werden. Door die films durfde ik voor mezelf en anderen op te komen, zodat we gerepresenteerd waren. Maar de boosheid is minder nu, ik voel nu meer voor de weg van de verbinding. Dat staat dichter bij me. Ik voel wel een verantwoordelijkheid om bij te dragen aan representatie van Aziatische acteurs en filmmakers in de Nederlandse filmwereld.”

Maar niet als token, zeg ik, als mens. Een liefdesverhaal met Aziatische acteurs of een detective of een drama, bijvoorbeeld?

“Ja, precies dat. Maar ook een film over een typisch Chin.Ind. restaurant, zoals Happy Palace, waar ik in acteer, is een begin. En een leuke film ook. We hebben nog een lange weg te gaan qua representatie en van die weg wil ik graag een onderdeel zijn.”

Apart kader

Tenzing Woing aan het werk zien?
Kijk Happy Palace via NPO Start, waarin hij als acteur een rol heeft.
Bezoek het festival van de Academie voor Theater en Dans om zijn afstudeerstuk te zien. Hou www.atd.ahk.nl in de gaten voor de speeldata (8-21 juni). Er komt ook een registratie van.

Zillion van Thomas Manneke - interview voor OpNieuw

Thomas Manneke, fotograaf, maakte het boek Zillion, samen met zijn dochter Laurie. Het boek bevat foto’s van Laurie, van objecten die zij gemaakt heeft en van de Nieuwmarktbuurt.

Hoe is dit boek tot stand gekomen

Thomas: “Voor dit boek heb ik het dicht bij huis gezocht. Het maken van dit boek is begonnen in de coronatijd. Toen hoefde Laurie niet altijd naar school en ging ze vaak mee naar mijn atelier in de Bloedstraat. Zij wilde graag bezig zijn en ging dingen maken. Ik plakte bijvoorbeeld een stuk karton op het raam en dan ging zij daar vormen uitknippen tegen het licht. Die objecten fotografeerde ik dan. Ik vond het leuk om samen met haar iets te maken. Het was ook een soort overgangsfase, voordat ze naar de middelbare school zou gaan. Ze is net 12 geworden, ze gaat nu naar de middelbare school, is vaker weg, en dat is echt een nieuwe tijd in ons leven. De afstand tot thuis wordt groter. Dat is mooi, maar het was ook mooi om daarvoor de tijd te hebben gehad om veel tijd met elkaar door te brengen en samen iets moois te maken.

Begon je te fotograferen met een boek in gedachten?

Thomas: Ja ik werk meestal naar een boek toe. Dit is mijn 6e boek. Ik wil wel telkens iets nieuws proberen, op technisch vlak. Toen ik met de foto's voor dit boek begon, ging ik voor het eerst met een 8 bij 10 camera werken. Dat is een van de redenen dat ik meer in de studio ging werken, want zo’n camera is loodzwaar en vraagt vaak om een lange sluitertijd. Dat is op straat soms lastig, omdat mensen vaak vragen stellen of praatjes beginnen als ik buiten werk, terwijl je best geconcentreerd bezig bent. Daarom vond ik het prettiger om in de studio te fotograferen. Er komt daar mooi zonlicht door het raam en het was in de Bloedstraat heel rustig in coronatijd. 

De foto’s zijn allemaal in zwart-wit, is dat een bewuste keuze?

Ik wilde de ruimte hebben om te experimenteren met de nieuwe camera en dus veel foto’s kunnen maken. Kleurenfilm is heel erg duur geworden op dat grote formaat. Dat was de oorspronkelijke reden. Maar als je in zwart wit fotografeert kijk je ook anders naar de werkelijkheid. Je moet zoeken naar contrasten, zodat het geen grijze vlakken worden. Dat was ook een interessante zoektocht.

Waarom heb je gekozen voor foto’s met een sterke link met de Nieuwmarktbuurt?

Laurie zat hier op school en we wonen met z'n drieën in de buurt en ik heb mijn atelier in de Bloedstraat. Het was fijn om in de studio bezig te zijn en dan thuis te kunnen lunchen met Laurie, tussen de middag. De driehoek van thuis, school en studio werd een soort van kleine wereld in die periode. Ik heb vroeger veel gereisd en boeken gemaakt in Vilnius, Odessa en Luik. Dan ging ik daar drie maanden wonen en fotograferen om een boek over zo’n stad te maken. Maar nu, met een jonge dochter, vond ik het juist interessant om te kijken wat je in je directe omgeving kunt vinden dat de moeite waard is om te fotograferen. Je moet in je eigen buurt meer je best doen om de dingen te zien. Ze worden sneller gewoon, omdat je ze elke dag ziet. Maar met een jong kind, zie je weer andere dingen, omdat zij ook anders kijkt. Voor kinderen biedt de wereld sowieso nog heel veel verrassingen, ook in hun directe omgeving. Je leert een buurt heel anders kennen met een kind. Laurie wilde bijvoorbeeld elk hondje aaien als we rondwandelden, dus ik ken inmiddels alle hondeneigenaren in de buurt. En omdat ze bij de groenteboer altijd een banaantje kreeg, maakte ik daar ook makkelijker een praatje. Ik kom heel graag bij die familie Awater met de stal op de Nieuwmarkt. Ik woon hier echt met zoveel plezier en ik denk dat het ook een leuke buurt is voor kinderen om op te groeien. Laurie en ik gingen ook af en toe samen naar het Waterlooplein, lekker scharrelen. Daar heb ik bijvoorbeeld het oor gevonden, dat op de foto bij dit artikel staat.

Wat vindt Laurie van het boek?

Zij is trots en ze maakt ook grapjes dat het eigenlijk haar boek is, maar ik druk natuurlijk uiteindelijk op de knop en maak daarmee de definitieve keuze voor de foto. Maar het was heel leuk om samen te werken. Ik ben ook blij dat ik haar nog mag fotograferen. Ik hoor van collega fotografen dat hun kinderen op een bepaald moment niet meer op de foto willen. Ik snap dat ook wel, want als ik eerlijk ben, hou ik er zelf ook niet van als er foto’s van mij gemaakt worden.

In welke zin is dit boek anders dan je andere boeken?

Dit is mijn zesde boek en het is denk ik persoonlijker. Het is ook technisch anders, door die 8 bij 10 camera. Daarom werk ik ook voor elk project met een andere camera, om niet in herhaling te vallen. Het moet geen automatisme worden, ik wil niet voortborduren op wat ik eerder heb gedaan. Daardoor blijft het leuk om boeken te maken, omdat ik zelf ook steeds weer iets leer en ontdek en me blijf ontwikkelen.

Waar zit de ontwikkeling in?

Persoonlijke ontwikkeling, denk ik, levenservaring. En het krijgen van een kind heeft ook mijn blik veranderd. Als je een kind hebt, ben je ineens verantwoordelijk voor een ander. Je kind is in de eerste jaren volledig afhankelijk van jou, dat is een bijzondere ervaring. En dan wordt het, naarmate het ouder wordt, steeds zelfstandiger en dat is ook mooi om mee te maken. Het is een interessant proces en het beïnvloed ook mijn leven. Ik drink bijvoorbeeld vrijwel geen alcohol meer, dus je zal niet veel café foto’s meer vinden in mijn boeken.

Je zei dat je aan dit project begon met een boek in gedachten, kun je iets vertellen over hoe zo’n boek ontstaat?

Ik begin gewoon te fotograferen wat ik interessant vind en dan leg ik op een gegeven moment een aantal printjes bij elkaar en dan ontstaat er als vanzelf een soort van vorm, een verhaal, en dat kan dan een boek worden of een serie. Tijdens het schuiven met de prints ontdek ik waar het naartoe gaat. En ik maak ook veel keuzes samen met de vormgever, Willem van Zoetendaal, die ook hier in de buurt woont. Omdat hij zo dichtbij werkt, kan ik ook makkelijk even bij hem binnenlopen, dat is heel fijn. Willem heeft met veel fotografen gewerkt, onder andere met het werk van Johan van der Keuken, een grote inspiratiebron van mij.

Waar zitten je fascinaties in de fotografie?

Vroeger meer bij mensen, maar tegenwoordig ook steeds meer bij objecten. En ik ben ook erg geïnteresseerd in de fotografie zelf. De technische aspecten ervan, het spelen met licht, de keuzes die je kunt maken als fotograaf, hoe je de wereld wilt laten zien. Iedereen heeft een filter waarmee hij naar de wereld kijkt en ik denk dat mijn foto’s een weergave van mijn filter zijn, al kan ik niet exact zeggen wat dat dan is.

Interview door Sati Dielemans

Kader

Thomas Manneke komt uit Zeeland, groeide op in Breda en woont sinds 2006 in de Nieuwmarktbuurt. Hij deed de School voor fotografie, liep in 1991 stage bij Erwin Olaf en werd verliefd op Amsterdam. Toen is hij hier de Rietveld Academie gaan doen en daarna nog de Rijksacademie, waar hij ook in aanraking kwam met een mix aan kunsten, wat ook zijn fotografie beinvloed heeft. Zijn fotoboeken zijn te koop bij Athenaeum en Foam of te bestellen via zijn website www.thomasmanneke.com (behalve de boeken Mutatio en Liège, die uitverkocht zijn).

Prints van zijn foto’s zijn te koop bij zijn galerie Wouter van Leeuwen in de Hazenstraat 26 in Amsterdam.

Liever het opgemaakte artikel lezen OpNieuw_2024_01.pdf

Aboubaker Ayubi .......... in het licht van Rembrandt

Aboubaker Ayubi is kunstenaar en dat is hij eigenlijk altijd geweest. Hij begon met tekenen toen hij vier jaar oud was. Hij begon met echt goed kijken toen hij vijf of zes was. Toen hij twaalf was, ging hij cursussen volgen en werken met grote kunstenaars van de Academie voor Schone Kunsten in Kabul, zoals Chausudin Khan. En zodra het kon volgde hij zelf de opleiding aan dezelfde Academie.

Nieuwmarktbuurt

Sinds 2009 woont hij in de Nieuwmarktbuurt en daarover zegt hij:

“Het betekent heel veel voor mij om te wonen in de buurt waar Rembrandt gewoond en geschilderd heeft. Dat is heel belangrijk voor mij. Het maakt me trots dat ik op zijn huis uitkijk. Weet je dat Rembrandt de Nachtwacht geschilderd heeft in de Zuiderkerk, omdat zijn atelier te klein was voor dat schilderij? En De anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp is door hem geschilderd in De Waag. Het is geweldig om daarbij in de buurt te wonen, om hetzelfde licht te zien door mijn ramen dat hij zag.”

Invloeden

Rembrandt, maar ook Van Gogh, zijn van grote betekenis geweest voor Aboubaker. Hij ontdekte hun werk in boeken, toen hij twaalf jaar oud was, en het maakte een diepe indruk op hem.

Aboubaker: “Ik vond het heel interessant omdat het anders was, nieuw voor mij. Maar ik neem in mijn werk het oude ook mee, ben ook erg beïnvloed door Griekse en Boeddhistische kunst en filosofie. Vanuit mijn opleiding en vanuit mijn geboorteland.”

Zijn schilderijen Amsterdam ten tijde van Quarantaine, 2020 en Geschiedenis in schaamrood, 2018 die te zien waren tijdens de open ateliers van deze zomer, illustreren dit goed. Je ziet de dansende beweging en het blauw van Van Gogh terug in het water van de Oude Schans, maar ook in een strook  blauwe lucht aan de bovenkant van Geschiedenis in schaamrood (2018). In dat laatste schilderij zie je ook zijn kennis van de geschiedenis terug in het onderwerp: een aantal karakteristieke historische gebouwen, nog deels aanwezig, deels al verdwenen, uit Afghanistan.

Afghanistan

Aboubaker heeft een ander Aghanistan gekend dan het huidige. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, toen de Russen er de Communistische regering steunden, kreeg hij op de academie les van docenten uit Rusland.

“Ik heb daar veel techniek en compositie van geleerd, want het ging in die lessen veel over realistische kunst. Dat is een hele goede basis voor een kunstenaar, maar het is niet waar mijn inspiratie vandaan komt.”

Toen hij klaar was met de Academie veranderde het regime in Aghanistan weer. Toen heeft Aboubaker het land verlaten en volgde een moeilijke tijd van wonen in verschillende landen en het hoofd boven water houden met veel verschillende soorten hard werk. Voor zover het ging, bleef hij tekenen en schilderen, maar veel kunst maakte hij in die periode niet, omdat er gewoonweg geen mogelijkheid voor was.

Aboubaker: “In Nederland ben ik op de tweede dag dat ik hier was direct weer begonnen met serieus kunst maken en na zes maanden had ik mijn eerste expositie in Dronten. Nu exposeer ik twee of drie keer per jaar met mijn werk en maak ik werk in opdracht.”

Inspiratie

Zijn techniek komt dus voor een belangrijk deel van de Russische docenten waar hij les van kreeg en zijn inspiratie van veel verschillende kunstenaars. Dit zijn allemaal belangrijke externe inspiratiebronnen, maar omdat hij al zo jong begon met tekenen ben ik ook benieuwd naar zijn interne inspiratiebronnen. Waar komt de behoefte vandaan om dingen vast te leggen?

Aboubaker: “Mijn vader was arts en in Afghanistan betekent dat dat je veel moet reizen, omdat je als arts ook vaak naar afgelegen gebieden moet om mensen te helpen. Er was een periode, toen ik vijf of zes jaar oud was, dat ik heel veel tijd alleen met mijn moeder thuis was. In die periode woonden we op het platteland en ging ik ook vaak zelf rondwandelen als mijn moeder bezig was in huis. Ik bracht veel tijd alleen door en toen heb ik denk ik leren kijken. Ik zag het landschap, de mooie rivier, veel soorten vogels, andere mensen, kleuren, en ik voelde een behoefte om dat allemaal vast te leggen. Ik tekende in die tijd overal waar ik kon. Op papier, als het er was, en anders op de muur of op de grond. Dat was denk ik een belangrijke periode in mijn kindertijd. Daarna gingen we weer terug naar Kabul en daar ben ik vooral verder gegaan met leren over kunst en technieken onder de knie krijgen. Vanuit die basis ontstaan de schilderijen van nu, die een combinatie zijn van verbeelding, kleur en emotie.”

Techniek

Aboubaker werkt met alle materialen, van pastelkrijt en waterverf tot olieverf. Olieverf vindt hij het fijnst: “want met olieverf kun je altijd blijven veranderen aan een doek”.

Ik vraag hem wanneer je dan stopt

“Eigenlijk nooit”, antwoord hij, “want elke dag is er ontwikkeling.”

Adres Atelier

Mt. Lincolnweg 11, 1033 SN Amsterdam Noord (NDSM terrein)

Liever de opgemaakte versie lezen in OpNieuw? OpNieuw_2023_04.pdf

Interview met Milou Halbesma van het Rembrandthuis

Voor OpNieuw nummer 2 van 2023, interviewde ik Milou Halbesma, de directeur van het Rembrandthuis.

Retroman blikt terug op de toekomst

Voor OpNieuw nummer 2 van 2023 interviewde ik Fanta Voogd, schrijver van het boek Futurama Een kroniek van de toekomst.

Lang leve Ruigoord

Voor de Uitkrant van juni 2023, mocht ik een mooi verhaal schrijven over 50 jaar Ruigoord. Going back to my roots.

Uitkrant Juni

Online werven, een verkenning, interview met Claire van Teunenbroek voor De Dikke Blauwe

 Download het nummer van de Dikke Blauwe waar het interview in te lezen is.

Interview met Erik Visser en Roger Heijltjes van het YouTube kanaal MrAdamYork1

Erik Visser maakt korte films met muziek. Of moet ik zeggen muziek met film. Dat filmen en alles wat daarmee te maken heeft, het bedenken van het script, mensen casten om mee te doen, rekwisieten maken, filmen, editen, doet hij allemaal zelf. Muziek maakt hij samen met Roger Heijltjes, een oude vriend waar hij al heel lang mee speelt. Ik interview ze beiden bij Erik thuis. 

 Erik Visser woont al dertig jaar in de Nieuwmarktbuurt. Zijn appartement biedt via grote ramen uitzicht op de Montelbaanstoren en is duidelijk de plek van een creatief mens. Er hangt kunst aan de muren, foto’s van zijn zoon Adam, waarover straks meer, en er zijn rekwisieten te zien die hij gebruikt in zijn muziekfilms. Een houten wijnkistje bijvoorbeeld, waar hij een soort orgeltje van gebouwd heeft voor in het nummer The Walk Of Life. Hij biedt heerlijke zelfgebakken chocolade muffins aan en thee. 

Hoe zijn jullie begonnen hiermee? 

Erik: “Ik heb eigenlijk altijd in de muziek gezeten. Ik werkte jaren in Los Angeles als sound engineer bij verschillende studio’s in Hollywood en was eigenaar van Out Of The Blue Recording Services in Van Nuys.” 

Roger: “Ik speelde ook al van jongs af aan in bands. Ik heb nooit les gehad of zo. Ik ben gewoon zelf begonnen met spelen. Eerst tien jaar de Spaanse gitaar van mijn vader afgeragd en daarna gewoon alles spelen: Fleetwood Mac, Rumours, dat was een belangrijke plaat. Met mijn band Sketch Art Plot deed ik ook ooit mee aan de Grote Prijs van Nederland. 

Erik: “We maakten samen 17 nummers tussen 1989 en 1996. Die stuurden we hier en daar op om te kijken of er interesse was, maar optreden deden we niet.” 

Waarom niet? 

“Als je optreedt als muzikant, kom je altijd als eerste en ga je altijd als laatste weg”, aldus Erik, “dat is een way of life die ik niet wilde, ik wilde vooral muziek maken.” 

Roger: “Ik stond op een gegeven moment voor de keuze: echt voor de muziek gaan of gaan studeren. Het werd de studie.” 

Erik: “Die nummers die we hadden rondgestuurd naar allerlei contacten, begonnen eigenlijk net aan te slaan, er begonnen net aanbiedingen te komen, toen alles in mijn leven uit elkaar viel. Mijn negentienjarige zoon Adam stierf aan kanker. De jaren daarna heb ik heel veel andere dingen gedaan, onder andere videocasting voor muziekclips van anderen. Allemaal in LA. Uiteindelijk ben ik teruggekomen naar Amsterdam.” 

En toen, uiteindelijk, toch weer de muziek? 

Erik: “In 2011 maakte ik Streetwise The Clip, te zien op het YouTube-kanaal MrAdamYork1, vernoemd naar mijn zoon. Na dat eerste nummer, wilde ik in 2016 weer een nummer met clip maken. Toen heb ik Roger benaderd of hij zin had om mee te doen. 

Roger: “En toen zijn we weer begonnen, met heel veel plezier in het spelen.

Erik: “Eigenlijk zijn we nu beter dan ooit. We begonnen ooit met twee sporen, toen vier en nu hebben we alle professionele plug-ins en werken we met samples. So Wake Up is het eerste nummer dat we weer samen hebben gemaakt.” 

Jij filmt alles? 

Erik: “Ja ik had in LA al een videocamera. Ik deed dus videocasting voor clips van anderen als werk en toen filmde ik zelf ook al. Ik heb ook de naam van de band The Bangles bedacht (bekend van het nummer Walk like an Egyptian, red.), toen ik in een club in Hollywood het live geluid voor ze deed. When the rain begins to fall (Pia Zadora en Jermaine Jackson) heb ik in mijn eigen studio in LA opgenomen. Met de mogelijkheden die er nu zijn, doe ik alles zelf, geluid, filmen en editen.” 

Roger: “En hij maakt de rekwisieten ook zelf.” 

Erik: “Ja, voor Jaws 3D heb ik een haai gebouwd en op de set van special effects in North Hollywood gewerkt, dus ik kan wel dingen maken.” 

The Walk of Life vond ik een beetje sixties, psychedelisch nummer en het deed me qua filmen denken aan de korte films van Ed van der Elsken. Zijn dat invloeden voor jullie? 

Erik en Roger: “Ja dat sixties dat klopt wel, dat is ook muziek waar we door geïnspireerd zijn, maar de inspiratie kan eigenlijk van alles zijn.” “Dat filmen van al die andere mensen, is ook omdat dit de eerste clip is, waar we zelf niet in voorkomen. We vonden onszelf te oud worden om nog in de clips te spelen,” zegt Roger lachend. 

Erik: “Ja en met acteurs clips maken, is dan weer ingewikkeld met contracten en zo. Daarom zitten in deze clip veel straatbeelden. De muziek is in elk nummer anders, de inspiratie daarvoor kan echt van alles komen. We hebben bijvoorbeeld het nummer While We Kiss The Sky gemaakt, over afscheid en verlies, dat is weer een heel ander soort nummer.” 

Roger: “Ja dat is melodieus en troostend, helemaal geen sombere muziek, ondanks het thema ervan.” 

Erik: “Het is echt een nummer dat voor heel veel mensen invoelbaar is. Het wordt ook veel gedraaid op internet radio stations.” 

Spelen jullie alles zelf? 

Erik: “We beginnen telkens anders. Voor de snelle ideeën gebruik ik de elektrische piano, dan kan ik even snel een melodielijn uitschrijven om te onthouden. Tekst heb ik vaak liggen en soms beginnen we daar mee. Nu gaan we ook de 12-snarige gitaar gebruiken, die van mijn zoon geweest is. De bas en drum spelen we met een keyboard die aangesloten is op de computer en Roger speelt gitaar. En er spelen ook vaak andere muzikanten mee. Bij het nummer Yolk In The Sky, doet ook een zangeres mee, met een geweldige stem. Dat nummer gaat over de Chinese Zijderoute. Het is een verhaal over een koopman, dat ik in één keer geschreven heb. De inspiratie ervoor was een dag dat de zon er uitzag als een eidooier door het Sahara zand dat hier in Amsterdam in de lucht zat en dat alles een andere kleur gaf. Daar heb ik een heel verhaal omheen bedacht. Het nummer voert je door verschillende sferen. Er zitten maatwisselingen in, tempowisselingen. ” 

Roger: “Een nieuw nummer kan overal vandaan komen. Soms heb ik een deuntje op de gitaar, soms heeft Erik een tekst, en als we samen spelen ontstaat er iets. Ik luister ook veel jazz, War on Drugs en Snarky Puppy, bijvoorbeeld, en daar komt ook vaak inspiratie uit.” 

Erik: “Ja en het nummer I’m not your toy boy, is echt gebeurd. Ik had een leuke vrouw ontmoet, die tegen me zei: ‘oh wat leuk, mijn vriendin heeft ook een toyboy’, maar ik had helemaal geen zin om een toyboy te zijn, en toen kwam de tekst van dat nummer in me op.“ 

In alle filmpjes komt een beertje voor, wat is de reden daarvan? 

Erik: “Dat is het beertje van mijn zoon van vroeger, die zit in elk filmpje als eerbetoon aan hem. Hij was zelf ook een geweldige muzikant. Aan hem heb ik de studio nagelaten.” 

Wie zijn jullie muzikale helden? 

Roger: “David Bowie, natuurlijk.” 

Erik: “The Beatles en Pink Floyd en later Supertramp. Van Supertramp heb ik de eerste twee concerten gezien. De eerste in Carré, toen nog niet eens uitverkocht. Wij zaten een beetje achterin en omdat het niet uitverkocht was, vroeg de zanger iedereen om naar voren te komen. Dat werd een heel tof concert. Zij speelden alles exact zo als op de plaat, dat was de eerste keer dat ik dat zag. Het grappige is dat ik later, in LA, Mike Doud ontmoette, die de meeste hoezen van Supertramp ontworpen heeft.” 

Roger: “Ja en waar we ook trots op zijn, in het nummer Yoke In The Sky, speelt Bill Nugent, a.k.a. Stumuk, de saxofonist van Frank Zappa, een solo.” 

Hoe kregen jullie hem zover om mee te doen, hij krijgt vast vaak dit soort verzoeken? 

Erik: “Stumuk is een oude vriend van mij, die altijd op onze jamsessie was die we elke zaterdag in ons huis organiseerden. Daar kwamen ook de basgitarist van Funkadelic en mensen die met de Beatles gespeeld hadden. Dus toen we Stumuk vroegen, zei hij: ‘als ik het een goed nummer vindt, dan wil ik het misschien wel doen’, met veel voorbehouden natuurlijk. Toen hebben we een cd voor hem gebrand, want hij wilde het nummer kunnen luisteren in zijn auto. ‘It sounds good in my car’, kregen we te horen. En toen wilde hij wel een solo voor ons spelen”. 

Erik: “Make it as strange as possible, weird is our middle name, zeiden we tegen hem. Hij nam het op in Amerika en stuurde het op. We vroegen of hij ook beeldmateriaal kon opsturen en toen stuurde hij een foto. Toen hebben we nog een keer contact gehad, dat we liever bewegend beeld wilden en toen kregen we een filmpje, maar dat was hele lage resolutie, dus dat kon ik alleen heel klein weergeven. Toen heb ik in het nummer een virtuele Chinese huiskamer gebouwd met een televisie erin en liet ik hem op de televisie zijn solo spelen. Dat was een goede oplossing.” 

Roger: “Het is een hele verrassende solo geworden, heel jazzy, die heel goed past in het nummer.” 

Wat is jullie droom? 

Roger: “Zo lang mogelijk doorgaan.” 

Erik: “Ja precies. It keeps the kid of the street. Ik heb altijd creatieve dingen gedaan en ik wil vooral creatief bezig blijven: filmen, muziek, theater, props maken, bezig blijven. Het is een leuke tijdsbesteding en we worden er steeds beter in.“ 

Meer weten of de filmpjes zien?

Erik Visser en Roger Heijltjes zijn te vinden op YouTube onder de naam MrAdamYork1. Of door te zoeken naar één van de vele intrigerende titels: Streetwise, While We Kiss The Sky, The Walk Of Life, Don’t Toy Me Around of Yolk In The Sky. Er zijn ook 14 clipjes van hen opgenomen in het archief van het Instituut voor Beeld en Geluid in Hilversum en 1 clip in het Stadsarchief Amsterdam.

Amsterdam morning

 'Fuck me, I'm alive'

said the man with the straw blond hair

fervently searching

through somebody's trash

I gave him five euro

'get some breakfast', I said

'Thank you', he replied

and went to get a beer

so he could be intoxicated

and muse some more

on the amazingness

of being alive

Sati

Ingrediënten van een gedicht

Eerst eenvoudige dingen

zoals ritme en geluid:

een paar restjes

die ik vond

een beetje verdriet

in de hoek van een kamer

midden in de nacht

wat onheil op de loer

een zonnestraal 

op mijn moeders jurk

het schrille getsjirp 

van een vogelkuiken dat viel

een harde storm

en hoe wij huilden 

 

toen de regen

het stof had weggewassen

 

en daarmee alles

wat dit gedicht had moeten bewaren

Sati

The world

Water and words

Trees and birds

Unexpected light

 

With all my might

I love the world

in which we reside

 

Sati

Light

When there is too much light

I search for a place to hide

 

It is in the shade

that my dreams are made

 

 Sati

Zomer

Zomer in de stad

is dubbel stad

de dingen uitgelicht

schaduwstad

stiller, lichter, leger

klaar om te betreden

als Alice, alleen

de mensen achterlatend

in het harde licht van de zon

Sati

Nieuwjaarsdag

Mijn stad is vies

januari kleurt haar grijs

Doffe watten

 

in de lucht

en in mijn hoofd

drukken nu al

 

op het gelukkige nieuwe

jaar van gisteren

Na party komt poëzie

Sati