Voor een langere reis verzamelde ik ook ooit wat plaatjes om mee te nemen en foto's van familie. Plaatjes wegen niet veel en zijn fijn om even naar te kijken als je heimwee krijgt. 
Daar zaten ook twee afbeeldingen bij uit een kunstkalender, waaronder de rennende vrouwen op het strand van Picasso. In Dalat in Vietnam ontmoette ik een kunstschilder van 70 jaar oud. Hij sprak ons aan op straat en wilde ons zijn huis laten zien en zijn schilderijen. Wij gingen mee naar zijn huis, een hut eigenlijk. Eén kamer, op palen, helemaal van hout, in de tuin van een ander huis, met een vloer waar je bijna doorheen zakte. De man ademde vergane glorie. Hij zag er onverzorgd uit, maar hij sprak goed Frans en hij liet foto's zien van zichzelf in pak op een tentoonstelling. Hij vertelde dat hij zo graag eens in zijn leven naar Parijs zou willen. Hij sprak daarover alsof hij op zijn 70e nog alle tijd had om die droom te verwezenlijken.Zijn schilderijen waren allemaal nageschilderde afbeeldingen van alles waar hij de hand op kon leggen. Wij nodigden hem uit om met ons te eten. Tijdens het eten liet ik hem de afbeeldingen van Picasso zien. Zoiets had hij nog nooit gezien, zei hij. "Dit kan ik niet goed begrijpen, zulke rare vormen, zo'n vreemde manier van schilderen, maar ik wil het graag naschilderen." Ik heb de dansende vrouwen (althans een afbeelding ervan) bij hem achtergelaten. En ik kreeg van hem een schilderijtje van een huisje en een erf dat wel een Hollands tafereeltje leek. Waarschijnlijk nageschilderd van een kaart die hij van iemand gekregen had, of misschien wel een boekenlegger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten