Kijken naar New York, luisteren naar Schubert

De Zweedse dichter Tomas Tranströmer heeft de nobelprijs voor de literatuur gewonnen. In de Volkskrant van vandaag staat een gedicht van hem dat ik erg mooi vind. Vertaald door Bernlef. Voor de liefhebber.

Schubertiana 1

In het avondduister op een plek buiten New York,
een uitzichtpunt van waaruit je met één enkele blik
de huizen van acht miljoen mensen kunt omvatten.
De reuzenstad daarginds is een langgerekte flikkerende sneeuwbui,
een spiraalnevel van opzij.
In het binnenste van de nevel worden koffiekopjes over
de toonbank geschoven, bedelen etalages bij voorbijgangers,
een krioelen van schoenen dat geen enkel spoor achterlaat.
De klimmende brandtrappen, de liftdeuren die dichtglijden,
achter deuren met veiligheidssloten een voortdurende stortvloed
van stemmen.
Ineengezakte lichamen dutten in de subwaywagons, de
voortstormende catacomben.
Ik weet ook buiten alle statistiek om dat op ditzelfde moment
ergens daarginds in een kamer Schubert gespeeld wordt en dat
voor iemand die tonen werkelijker zijn dan al het andere.

Uit: De herinneringen zien mij. Verzamelde gedichten / Memoires. Vertaling Bernlef. De Bezige Bij, 2002.)

Willen of moeten?

(bijna) al ons moeten komt voort uit willen, dus als we minder willen moeten, dan moeten we minder willen.