Soms zijn de dagen zo vol met dingen dat er geen ruimte lijkt om te ademen. Dan probeer ik ruimte te maken tussen de dingen. Ik ga lopend van de ene naar de andere afspraak en droom een beetje weg van de dag die ik zelf veel te vol gepland heb. Op een donderdag om een uur of halfzeven ben ik op weg naar de Boomspijker voor een yogales. Het is juni, maar het wil nog geen zomer worden. De lucht is vochtig en zwaar. Eigenlijk voelt het als september met regen op komst. Het stemt me een beetje weemoedig en zwaarder dan het jaargetijde verdient. Als ik bij de Boomspijker aankom, ben ik te vroeg voor de les. Het restaurant is leeg, degene die de bar bemant scharrelt wat in de keuken.
Ik roep haar en bestel een kopje thee. Met thee en een schrijfblok en pen nestel ik me aan een tafel. Ik geniet van de stille ruimte. Op de binnenplaats hippen vogels heen en weer tussen de bomen. Van de geel verlichte ramen van de huizen die grenzen aan het tuintje gaat een geruststellende warmte uit. Op deze plek voel ik me rustig en geborgen, alsof de drukke dag ineens tot stilstand is gekomen. De yogales is in een grote ruimte boven in het gebouw. Ook hier heerst rust door de hoge plafonds en de grote ramen. Liggend op mijn yogamat zie ik hoe de wolken bewegen tussen de bomen, de huizen en de kerktoren. Ik geef mijn gedachten mee aan de beweging en keer steeds terug bij de kerktoren. Het laatste restje drukte valt van me af. Tussen de dingen is de vrijheid.
