Ik heb met mijn voeten de hemel omhooggeduwd

Een paar jaar geleden deed ik veel yoga, een tijd lang zelfs elke dag. En ik vond het fantastisch. Maar toch is de gewoonte langzaam verwaterd en het lijf roestig geworden. Vorige week werd ik uitgenodigd door een yogavriendin om een gratis les te volgen op strand roest. Water, zand, bootjes, de trein op de achtergrond en mooie roestige, industriële gebouwen om me heen. En de opdracht om met mijn voeten de hemel omhoog te duwen. Die ene les heeft lijf en geest weer flexibeler gemaakt en moedigt aan om verder te gaan.

Elke zondag gratis yogales op strand roest van 11.00 tot 12.30 uur.

Ik ga nergens heen, want ik ben er al

Kleuren uit de Ardennen

Kijk op de wereld

In 2002 heb ik een paar maanden in Sjanghai gewerkt als webredacteur voor een weblog met zakelijk nieuws over China (Chinabiz van de journalist Fons Tuinstra). Na een maand begon ik de wereld al een beetje te bekijken door Chinese ogen en na vier maanden was ik zo thuis in het nieuws over China, dat al het nieuws uit Europa veel minder belangrijk leek. Maar toen ik terug in Nederland was, was mijn focus op het nieuws uit China ook snel weer weg. Terwijl je met behulp van internet overal op de hoogte kunt zijn van overal, blijkt mijn blik op de wereld toch erg bepaald te worden door waar ik me in de wereld bevind.

Vanavond is Step Vaessen te gast bij Zomergasten. Zij is journaliste en anchorwoman van Al Jazeera English. Ben heel benieuwd naar haar kijk op de wereld. Indonesië als middelpunt van de wereld?

Koren- en goudsbloem

Verrassingen te over

En of de tuin verrassingen had. De pompoen heeft besloten twee meter door te tuin te wandelen in de regen. Tijdens de wandeling heeft hij de tijd genomen om nakomelingen te maken, die vast flink gaan groeien nu de zon weer schijnt. De tomaatjes hebben goed stand gehouden in de regen. De salie laat zich nog steeds door niemand iets vertellen en ook de andere kruiden (citroenmelisse, munt, maggiplant, tijm, rozemarijn, oregano, bieslook) zijn flink gegroeid.

De verdwenen courgette is teruggekomen en heeft een paar zusjes meegenomen, de goudsbloemen knallen hun oranje kleur de lucht in om me eraan te herinneren dat de zomer echt nog niet voorbij is, en in de boom hangen kleine gele, zoete pruimen. Verder is er een vrouwenmantel opgekomen, die ik niet zelf geplant heb, staan de zonnebloemen er nog en groeien de sperziebonen langzaam richting hemel.

Natuurlijk is niet alles van een leien dakje gegaan. Als het zo makkelijk was. De bietjes zijn verrot omdat hun bedje te nat was geworden door al die regen. Een geel onkruid waarvan ik de naam niet ken had bijna de hele tuin overgenomen. Dus dat verwijderen was hard werken. De sla stond er heel zielig bij en is geëindigd op de composthoop en van de elf preitjes die er waren, zijn er op mysterieuze wijze drie verdwenen. Maar als dat alles is, is de tuin nog steeds een cadeautje, zelfs na een maand verwaarlozing.

De tuin woekert

Het heeft zoveel geregend dat ik ongemerkt al een maand niet op de tuin geweest ben. Ik heb zo'n vermoeden dat het onkruid tot in de hemel groeit, want ik kreeg bericht van de volkstuinvereniging of ik alsjeblieft mijn tuintje wil opruimen.

Wanneer leer ik het nou eens "il faut cultiver son jardin". Als je dat niet doet, dan tiert het onkruid welig. Zo'n tuin is net het echte leven. Je moet planten, onderhouden, verzorgen, en geduld hebben voor je kunt oogsten. Als je dat niet doet, groeit alles maar door en voor je het weet overzie je de chaos niet meer.

Maar een tijdje alles laten liggen kan ook voor mooie verrassingen zorgen. Als je de kranten een tijdje laat liggen, valt je oog tijdens het opruimen soms op een interessant artikel dat je anders misschien gemist had. Als bijna al je kleren in de was liggen, bedenk je nieuwe combinaties met de kleren die je nog wel hebt. Als je je vaste boodschappen niet gedaan hebt, bedenk je nieuwe gerechten met wat er in huis is. En als al je vrienden bezet zijn, omdat je geen afspraken gepland hebt, leer je om jezelf te vermaken.

Morgen ga ik maar eens kijken welke verrassingen de tuin voor me heeft. En daarna, ik beloof het, zal ik mijn tuin onderhouden.

Boektitels in de moestuin

Goudsbloem in de knop.

Tomaatje in de dop.

Oranjegezinde Afrikaantjes

To biet or not to biet.

De salie take-over.

Slabomen

Als je de sla niet plukt, krijg je slabomen.

Het mysterie van de verdwenen courgette

van links naar rechts: 16 juni, 22 juni, 2 juli. Eerst was ie er en toen niet meer?

Het woekert dat het een lust is

Er zijn veel manieren waarop het onkruid de tuin probeert over te nemen. Er is een onkruid dat heel stiekem opkomt tussen de wortels en dat zich als een liaan om een andere plant heen wikkelt. Er is een ander onkruid dat uitbundig opkomt zodra de zon begint te schijnen en dan een heleboel gele bloemetjes maakt. Uit die bloemetjes komt zaad en dat wacht op een beetje wind om zich te verspreiden over de hele tuin. Er is onkruid dat zich aanpast. Het neemt de gedaante aan van de plant waar het naast groeit, dus je trekt het er niet uit omdat je niet zeker weet of het onkruid is. Er is onkruid dat stekelig is, zodat je er wel afblijft. En er is onkruid dat zijn best doet om er heel appetijtelijk uit te zien, met prachtige paarse bloemetjes, in de hoop dat dat reden genoeg is om te mogen blijven. Al dat onkruid bij elkaar woekert dat het een lust is.

Een zee van bloemen in de regen

Toen het even stopte met regenen reed ik naar de tuin. In de tuin was het stil. De planten zijn blij met het water. Dat kun je aan ze zien. Ze zien eruit zoals je je voelt na een frisse douche op een warme zomerdag. Het ruikt naar natte aarde en de bloemen steken kleurig af tegen de zwarte ondergrond. Zo wordt zelfs een regenachtige dag een feestje.

Een tuin om in te blijven

Vandaag was ik laat in de tuin. Pas aan het eind van de middag had ik me los weten te maken van mijn huis. Maar als ik er dan eenmaal ben, wil ik niet meer weg. De tuin is een verleidster. Ze lokt je met geur, van zoet-hartige tijm, kruidige maggiplant, zoete rozen, en de sterke lavendel en rozemarijn. Ze lokt je met kleur, van knalrode klaprozen, oranje courgettebloemen en heel veel gele bloemetjes (al is dat laatste onkruid dat je tuin opvreet). Ze lokt je met smaak, van zoete frambozen, frisse munt, uiige prei. En ze zet je aan het denken. Waarom groeit onkruid altijd harder dan alle andere planten? Wat is het voordeel hiervan, voor de plant of voor ons? Hoe komt het dat je niet kunt stoppen als je begint met onkruid uittrekken? Is dat streven naar perfectie? Zouden we nog zo veel (20% tot 30%) van ons eten weggooien als we het zelf hebben zien groeien? Hoeveel mensen zouden er kunnen eten van één tuin?

klaprozen

sperziebonen

tuinbonen

courgettebloemen

En die kleine harige puntjes, dat worden de tomaten (als het een beetje meezit).

Salie voor je keel

Toen ik zestien was had ik veel last van keelontsteking. Van mijn antroposofische huisarts kreeg ik nooit antibiotica. Dat vond ik stom want ik wilde er snel vanaf zijn. Nu ben ik er blij mee, want al dat strooien met antibiotica daar wordt geen mens (of dier) beter van. Wat moest ik dan wel doen? Gorgelen, met salie. Want salie helpt tegen ontstekingen. Vies vond ik het, maar mijn moeder hield vol en uiteindelijk hielp het altijd. Eén van de eerste planten in mijn tuin was dan ook een salieplant (of eigenlijk twee). En die twee die weten blijkbaar dat ik ze nodig heb, want ze groeien zowat de tuin uit.

Moestuin of kraaienrestaurant?

Ik hou van de kraaien in de moestuin. Ze komen eten in de tuin alsof ze in een restaurant zijn. Peultje als voorgerecht, wormpje als hoofdgerecht, peterselie voor de smaak, tussendoor een slokje slootwater en als toetje een onrijpe framboos. Als je ze wegjaagt, gaan ze vijftig centimeter verder naar je zitten kijken. En hun blik zegt "Jij gaat straks naar huis en dan ga ik lekker nog een keer eten". Onkruid, veenmollen, kraaien, wie is er ook alweer de baas in de tuin?

Een tuin die zich ontvouwt

De tuin zag er gesloten uit. Groen, groen en meer groen, allemaal onkruid. Zoveel dat de eerder geplante groenten bijna niet meer opvielen. Ik ging aan het werk, samen met mijn zus, zonder plan, ongeorganiseerd, dwars door de tuin. Onkruid verwijderen is een heerlijk werkje, je trekt de ondeugden er met wortel en al uit en je ziet langzaam de tuin terugkomen. Een spinaziebed gemaakt. Een tipi gebouwd voor de sperziebonen. De tomaten verplaatst (die vonden het naast de aardappels niet fijn) en er afrikaantjes tussen gezaaid. Dat zal mooi vloeken rood en oranje naast elkaar. Goudsbloemen bij de rozemarijn, peterselie naast de bieslook en een apart vierkantje voor koning koriander. De hommels zoemen rond de tuinbonen, de bijen strijken neer op de lavendel en een rood stipje in de aarde bleek een mini lieveheersbeestje. Die mag de luizen van de tuinbonen eten. En onze beloning voor al dat harde werken? Twee kroppen sla en een tuin die weer een tuin is.

De eerste sla uit eigen tuin

De eerste sla uit eigen tuin, wat een feestje.

Onkruid wieden in je hoofd

Wat is een brandnetel? Een vervelende prikplant, een wonderplant met genezende kwaliteiten, een voedzame plant voor in de soep of onkruid? Dat ene plantje is het allemaal. En nog meer, ontdekte ik vandaag. In een plantsoentje in mijn buurt verzamelde een vrijwilliger van de hortus brandnetels als voedsel voor een vlinderrups die niets anders wil eten. Stekelig beest.

Maar als je niet je hele tuin wil opofferen aan deze plant en andere snelgroeiende bodembedekkers, moet je toch af en toe de plantjes van de plantjes scheiden. Ik doe dat het liefst met mijn handen in de aarde. Want terwijl mijn handen zwarter en zwarter worden, wordt mijn hoofd leger en leger.

Yoko Ogawa over de ontdekking van het cijfer 0

................. of hoe zelfs een absolute alfa zoals ik, wiskunde mooi kan vinden

"The ancient Greeks thougth there was no need to count something that was nothing. And since it was nothing, they held that it was impossible to express it as a figure. So someone had to overcome this reasonable assumption, someone had to figure out how to express nothing as a number. An unknown man from India made nonexistence exist."

Kikkers, kraaien en een dode veenmol

Vanochtend werd ik verwelkomd door een witte vlinder. Fladderend tussen de stokken waar de erwtjes moeten komen. De tuin is uitnodigend en groen. "Al dat groen is onkruid", zegt de tuinder die mijn buurman is. Geen gevoel voor romantiek, denk ik. Al dat groen is balsem voor mijn stadse ziel. De tuin heeft vandaag een heleboel cadeautjes voor me. Op het hoopje aarde dat er nog ligt van het graven van de composthoop, staat ineens een rabarberstruik te pronken met zijn mooie rode bladeren. In mijn kruidencirkel is een selderijplant zo aanwezig dat ik de soep al bijna ruik. En tussen het groene onkruid komt op verschillende plaatsen eikenbladsla omhoog. Erfenisje van de vorige eigenaar. De frambozen, die ik op goed geluk gesnoeid had begin maart, staan vol blad. De kersenboom geeft schaduw in de hitte met zijn zachte witte bloesem. De tuinbonen en aardappels zijn opgekomen (hoera), de kruiden in mijn kruidencirkel doen het fantastisch en de sla is niet opgedroogd. Een kikker in de sloot probeert me luidruchtig te versieren. Een grote zwarte kraai wil mee-eten, terwijl het eten nog niet eens gegroeid is. Brutale tuingast. Ik heb wat stokken over de peultjes gelegd (ja het zijn peultjes geworden in plaats van erwtjes, want ik was toch bang voor melige erwtjes). Verder heb ik schorseneren, prei en spinazie gezaaid vandaag. En mijn eerste moord gepleegd in de tuin. Een veenmol heeft het onderspit gedolven. Het is eten of gegeten worden in zo'n tuin (voor de plantjes dan).