Het is niet wat er is

Toen ik vijf was lag ik eens alleen in bed op de donkere zolder van ons huis. Ik was heel erg bang voor een zwarte jas aan een kledingrek. Toen mijn moeder me zei dat het "maar een jas was" ant­woordde ik met een ijzeren logica, dat dat niet kon. Na­tuur­lijk was het geen jas, want voor een jas zou ik nooit zo bang zijn. Het is niet wat er is, dat bepaalt wat wij zien, het is onze waarneming, die bepaalt wat er is. Op de lagere school gebruik­te ik het schoo­l­bord als een zwart gat. Door dat gat kroop ik de klas uit en tot vandaag durf ik te beweren, dat ik lichame­lijk niet in het lokaal aanwezig was. Mijn leraar zegt mij wel gezien te hebben, maar die zag het bord dan ook niet.

Deze week hoorde ik in een restau­rant twee mensen ruzie maken. Hun intieme ge­sprekson­derwer­pen, zoals zijn fami­lie, haar vrien­den, zijn jaloezie, haar dreige­menten, werden op luide toon uitgesproken en hoewel alles er op wees, dat wij in een res­taurant waren, bevonden zij zich daar heel duidelijk niet. In mijn hoekje luisterde ik naar deze twee mensen, die ik niet kende en, ver­stild in de drukke omgeving, werden ze voor mij stripfiguren, die woonden in de ge­spreks­ballon­ne­tjes boven hun hoofd.

Ruzie is vreemd. Als iemand ons aanvalt vechten we voor zelfbehoud en in de verbe­ten strijd om onze stand­punten duide­lijk te maken vergeten we de ander, waar het eigen­lijk allemaal om begonnen was. Waar gelief­den het leven zien door elkaars ogen, ver­lie­zen zij die ruzie maken het vermogen tot een collectieve waarne­ming. Dat maakt een­zaam. En in die eenzaam­heid is geen plaats voor ge­dachten en emo­ties, de ele­menten waaruit we bestaan. Eenzaam zijn, dat is bijna niet meer zijn. Als we ruzie maken ver­liezen we niet alleen de ander, maar ook onszelf. Terwijl het essentieel is voor ons om de band te bevestigen tijdens een ruzie, forceren we vaak een scheiding. Uit angst om te verliezen maken we van de tegenpartij een persoon die we zouden kunnen mis­sen. Zo­als je van de ladder in je panty een gat maakt om hem zonder schuldgevoel weg te kunnen gooien.

© Sati